Top oynarken farklı sakatlıklar geçirdim. Daha ortaokulda üst adeleyi yırttım. Dizimden sağlam bir sakatlık geçirdim. Lisede başlayan disk problemi beni bıçak altına kadar götürdü. Ayak bileğim yumruk gibidir mesela hala. Kasık 65. dakikada pıt pıt atardı bir aralar. Hiç şaşmazdı. Hele saha ağırsa. Aslında her futbolcunun başına gelebilecek sakatlıklardı. Ama bizimkiler uzun sürüyordu ne hikmetse. Gözümün önünde adam uyluk kemiğini kırdığında sağlık çantası ile koşan sağlıkçının ardından "yok lan anda birşey paytar dön geri" diye bağıranı hala hatırlarım. Doktor falan hak getire idi bizde. Ayak döndü mü çıkıkçıya gidilirdi. Halbuki sorun bağlardaydı. Dizdeki bağları kopardığımda koltuk değnekleri ile okula gittim geldi kendi kendine iyileşir dendi. O iyileşti ben tedirginlikten 15 gün sadece sahada dolaştım. Bu sakatlanma psikolojisi çok farklı bir durum. Beynin hükmetmesi ama adelenin "ne diyon lan sen manyak mısın" deme durumları. Bir de manyak hocamız vardı o aralar. Ayak gitmezdi idmana çıkarırdı. "Ciğerinde de sorun yok ya" derdi. Semih'in durumuna geleceğim. Ya ben yetersizim ya da ortada gerçekten bir acziyet var. Bu adam arka adalesini tutarak Ankara maçında dışarı çıktı. Ankaragücü maçına yetişecek dendi, idmanda yoktu. Porto maçı olabilir dendi çıkamadı. Beşiktaş maçı geldi acaba Semih sezonu mu kapattı deniyor. Belki de kulüp durumu biliyor ama basın safya dolduruyor orasını da bilemiyoruz tabi. Semih sadece bir örnektir. Bunun niceleri var. Sakatlığı şudur, durumu şudur, tedavi süreci budur demek yok. Bu nasıl bir iş ben anlayamıyorum. Birileri ha bu hafta ha 3 gün sonra oynayacak şeklinde dillenip "tedaviye cevap vermedi" dendiği zaman bir bit yeniği olduğunu düşünmeye başlıyorum. Yahu çıkın ve deyin şu adamın durumu budur diye. Şimdi dizinden ameliyat olabilir deniyor. Daha çok bağırın Güüüüüiizzaaaaaaaa güüüiizaaaaaa diye belki duyar Semih.
Late post: Torres 14:30'da MR'a girer 17:30'da 2 hafta oynayamayacağı açıklanır.
